Eκτέλεση Αποφάσεων – Διάταγμα μηνιαίων δόσεων

Το άρθρο 87(1) του περί Πολιτικής Δικονομίας Νόμου Κεφ. 6, παρέχει τη δυνατότητα στο Δικαστήριο, μετά από αίτηση του εξ αποφάσεως πιστωτή και εξέτασης του εξ αποφάσεως οφειλέτη, να εκδώσει, μεταξύ άλλων, διάταγμα που να τον διατάσσει να πληρώσει το εξ αποφάσεως χρέος με μηνιαίες δόσεις.

Η διαδικασία εξέτασης του εξ αποφάσεως οφειλέτη είναι ανακριτικού χαρακτήρα, για να διαπιστωθεί η οικονομική ευχέρεια του οφειλέτη προς αποπληρωμή του εξ αποφάσεως χρέους.

Η εκτέλεση των αποφάσεων του δικαστηρίου συνάπτεται άμεσα με το κύρος των δικαστηρίων, αφού η αξιοπιστία της δικαιοσύνης εξαρτάται από την αποτελεσματικότητα της. Το δικαστήριο θα πρέπει να είναι προσεκτικό έτσι ώστε τα μέτρα εκτέλεσης να μην καταστούν ατελέσφορα, εκτός των απολύτως δικαιολογημένων περιπτώσεων. Το δικαστήριο θα πρέπει να εξισορρόπηση την αναγκαιότητα της εκτέλεσης των αποφάσεων με την προοπτική αξιοπρεπούς διαβίωσης του ανθρώπου μέσα στα πλαίσια του κράτους δικαίου[1].

«Η οικονομική ευχέρεια του οφειλέτη συναρτάται άμεσα με τις ανάγκες του ίδιου και της οικογένειας του για αξιοπρεπή διαβίωση, (στέγαση, διατροφή, ιατρική περίθαλψη, μόρφωση παιδιών, και ευχέρεια για οικονομική διακίνηση του οφειλέτη) - Μετά τη διαπίστωση της οικονομικής ευχέρειας ο επακριβής καθορισμός του ποσού της δόσεως επαφίεται στη διακριτική ευχέρεια του πρωτόδικου Δικαστηρίου[2].»

Στόχος της διαδικασίας είναι η διαπίστωση του κατά πόσο ο εξ αποφάσεως οφειλέτης έχει την ικανότητα να πληρώνει το εξ αποφάσεως χρέος με περιοδικές δόσεις, για τον λόγο αυτό η έρευνα δεν περιορίζεται μόνο στο άτομο του οφειλέτη, αφού το δικαστήριο θα ακούσει μάρτυρες των οποίων η μαρτυρία είναι αναγκαία. Έπειτα στην βάση όλης της μαρτυρίας θα εκδοθεί διαταγή για περιοδικές δόσεις. Ένα τέτοιο διάταγμα δεν θα εκδοθεί αν θα επηρεάσει την ικανότητα του οφειλέτη να καλύπτει τις βασικές ανάγκες του ιδίου και της οικογένειας του[3].

Είναι νομολογημένο ότι δαπάνες για τσιγάρα, ποτά, διασκέδαση και άλλα συναφή δεν εμπίπτουν εντός των αναγκαίων εξόδων και δεν αφαιρούνται από την οικονομική ευχέρεια του οφειλέτη.

Τούτο λεχθέντων σε ένα οφειλέτη δεν θα επιτραπεί να δημιουργεί υποχρεώσεις άλλες από τις απαραίτητές για την κάλυψη των ουσιωδών του αναγκών αλλά και της οικογένειας του, ούτως ώστε να της χρησιμοποιά ως δικαιολογία για την αδυναμία πληρωμής του εξ αποφάσεως χρέους[4]. Του εναντίον τέτοια καταβολή ποσών προς χρέη τρίτων θα εξυπακούει ικανότητα καταβολής τούτου του ποσού προς εξόφληση του εξ αποφάσεως χρέους, χωρίς να παρίσταται ανάγκη αναζήτησης περαιτέρω λεπτομερειών.

Ενώ η μόρφωση των παιδιών του οφειλέτη λαμβάνεται υπόψη, δεν σημαίνει ότι κάτι τέτοιο γίνεται αυτόματα, χωρίς της εξέταση της αναγκαιότητας αλλά και της χρησιμότητας της[5].

Μεταγενέστερες του εξ αποφάσεως χρέους υποχρεώσεις δεν έχουν προτεραιότητα. Δεν θεωρείται αναγκαίο έξοδο επίσης η αποπληρωμή χρέους προς τρίτο πρόσωπο, έστω και γονέα.

Αντιμετωπίσιμα προβλήματα υγείας αλλά και χαμηλό μορφωτικό επίπεδο δεν αποτελούν εμπόδιο για την εξασφάλιση κάποιας εργασίας, σε περιπτώσεις άνεργων οφειλετών, αφού εκείνο που διαφαίνεται να υπολείπετε σε τέτοιές περιπτώσεις είναι η αναγκαία βούληση[6].

Disclaimer:Το παρών άρθρο περιέχει πληροφορίες μόνο για γενική καθοδήγηση και δεν υποκαθιστά τις επαγγελματικές συμβουλές, τις οποίες πρέπει να ζητάτε πριν προβείτε σε οποιαδήποτε ενέργεια.

Συντάκτης

Κωνσταντίνος Γ. Καζαντζής

ΓΕΩΡΓΙΟΣ Κ. ΚΑΖΑΝΤΖΗΣ Δ.Ε.Π.Ε.

ΔΙΚΗΓΟΡΟΙ

[1] Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος Α.Ε. ν. Μαρίας Κωνσταντίνου, ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 10562, 26 Iουνίου, 2000 [2] Αντώνης Φλαγκοφάς ν. Αταλέζα Λτδ (1989) 1E ΑΑΔ 686 [3] Mιχαήλ Xριστάκης και Άλλος ν. Aδελφοί Πούλλου Λτδ (1997) 1 ΑΑΔ 1759 [4] ΣΠΕ Αραδίππου ν. Έλλη Ιακώβου (1999) 1 (Γ) Α.Α.Δ. 2032 [5] Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος Α.Ε. ν. Μαρίας Κωνσταντίνου, ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΦΕΣΗ ΑΡ. 10562, 26 Iουνίου, 2000 [6] Παναγιώτου ν. Μιχαήλ (1998) 1(Α) ΑΑΔ 422 και Ανδρέας Λάμπρου Λτδ (2004) 1(Α) ΑΑΔ 310